Według dr. Mercoli
Czy niedrogie i łatwe w zastosowaniu leczenie domowe może wyleczyć infekcję powodowaną przez nowego koronawirusa SARS-CoV-2? Według dr Thomasa Levy'a odpowiedź brzmi „tak”. Środkiem, o którym mowa, jest nadtlenek wodoru, aerozolowany w dowolnym standardowym nebulizatorze.
Pierwotnie opracowana na początku lat 90. przez dr Charlesa Farra, terapia nadtlenkiem wodoru może skutecznie leczyć większość wirusowych chorób układu oddechowego, w tym infekcję spowodowaną przez koronawirusa. Według Levy:
„Chociaż można oczekiwać, że różne osoby będą wykazywały różne stopnie pozytywnej odpowiedzi, można się spodziewać, że interwencja ta wyeliminuje ostateczne skutki śmiertelnych chorób we wszystkich przypadkach z wyjątkiem najbardziej zaawansowanych”.
Warto pamiętać, że podczas gdy osoby starsze i osoby z chorobami przewlekłymi są narażone na większe ryzyko poważnych powikłań i śmierci, ogólny wskaźnik śmiertelności COVID-19 wydaje się być dość niski i bardzo podobny do grypy.
Zestawienie zgłoszonych statystyk umieralności z całego świata można znaleźć w artykule pt. „Likelihood of Survival of Coronavirus Disease 2019” opublikowanym w The Lancet Infectious Diseases 30 marca 2020 roku.
Biorąc pod uwagę fakt, że naukowcy wciąż nie wiedzą, czy pacjenci z COVID-19 rozwijają dożywotnią odporność na wirusa, czy też będzie on bardziej jak wirusy przeziębienia i grypy, gdzie każda pora roku stanowi nową okazję do zakażenia, niedrogi i prosty sposób leczenia pierwszych objawów może być dla wielu osób priorytetem.
Jak działa nadtlenek wodoru?
Do wykonania tego zabiegu, potrzebujesz tylko dwóch przedmiotów: nebulizatora z maską na twarz, która zakrywa usta i nos, która emituje drobną mgiełkę, oraz nadtlenku wodoru o jakości spożywczej.
Zwykle nadtlenek spożywczy występuje w stężeniach 12%, więc trzeba go rozcieńczyć do 1% co dokładnie wyjaśnione jest poniżej.
Wirusy same w sobie nie są „żywe”. Potrzebują żywego organizmu – gospodarza, w którym mogą zainfekować żywe komórki, które następnie replikują wirusowe DNA i RNA. Po zainfekowaniu komórki, nowo zreplikowane wirusy opuszczają komórkę i przechodzą do następnej komórki, aby powtórzyć proces.
Kiedy mówimy o „zabiciu” wirusa, mamy na myśli inaktywację przez rozbicie ich struktury. Dlatego mydło działa tak dobrze. Koronawirusy są utrzymywane razem przez otoczkę lipidową (tłuszczową). Mydło jest amfipatyczne, co oznacza, że może rozpuszczać większość cząsteczek – rozpuszcza też otoczkę lipidową wirusa, powodując, że rozpada się on i staje się nieszkodliwy.
Bardziej szczegółowo, podobne do tłuszczu substancje w mydle są strukturalnie podobne do lipidów znajdujących się w otoczce wirusa, więc cząsteczki mydła konkurują z tłuszczami w otoczce i zastępują je. W ten sposób „tłuszczowy klej” utrzymujący wirusa razem rozpuszcza się.
Nadtlenek wodoru działa w podobny sposób. Jak zauważył Levy: „sposobem kontrolowania infekcji wirusowej nie jest zabicie wirusa; zainfekowane komórki, które zostały zamienione w fabryki wirusów, muszą zostać zabite”.
Komórki odpornościowe faktycznie wytwarzają nadtlenek wodoru. Jest to po części sposób, w jaki układ odpornościowy zabija komórki zainfekowane wirusem. Zabicie zainfekowanej komórki powoduje zatrzymanie reprodukcji wirusa. Tak więc terapia nadtlenkiem wodoru w istocie pomaga jedynie komórkom odpornościowym w pełnieniu ich naturalnej funkcji bardziej skutecznie.
Nadtlenek wodoru jest również kluczowym czynnikiem sygnalizującym redoks. Jak wyjaśniono w artykule opublikowanym 30 marca 2020 roku w Nature Reviews Molecular Biology pt. „Reactive Oxygen Species (ROS) as Pleiotropic Physical Signaling Agents”:
„Przy niskim poziomie fizjologicznym w zakresie nanomolarnym, H2O2 jest głównym czynnikiem sygnalizującym poprzez określone cele białkowe, które biorą udział w regulacji metabolicznej i odpowiedziach na stres, wspierając adaptację komórkową do zmieniającego się środowiska i stresu…
Ostatnie postępy metodologiczne pozwalają na ocenę interakcji molekularnych określonych cząsteczek ROS [reaktywnych form tlenu] ze specyficznymi celami na szlakach sygnalizacyjnych redoks.
W związku z tym poczyniono znaczne postępy w zrozumieniu roli tych utleniaczy w fizjologii i chorobach, w tym w układzie nerwowym, sercowo-naczyniowym i immunologicznym, regulacji mięśni szkieletowych i metabolizmu, a także w starzeniu się i nowotworzeniu.
W przeszłości, niespecyficzna eliminacja ROS przez zastosowanie związków przeciwutleniaczy o niskiej masie cząsteczkowej nie była skuteczna w przeciwdziałaniu inicjacji i progresji choroby w badaniach klinicznych. Jednak kontrolowanie określonych szlaków sygnałowych, w których pośredniczy ROS, poprzez selektywne ukierunkowanie, oferuje perspektywę bardziej wyrafinowanego leku redoks”.
Krótko mówiąc, nadtlenek wodoru jest głównym ROS, ale chociaż ROS są zwykle uważane za „całkowicie złe”, jest to rażące uproszczenie. Jak zauważono w tym artykule, całkowita eliminacja ROS jest niewskazana, ponieważ faktycznie pełnią one ważne funkcje sygnalizacyjne.
W przeciwieństwie do stresu oksydacyjnego, utleniający eustress oznacza wyzwanie oksydacyjne, które ma pozytywne lub korzystne efekty i jest niezbędne w sygnalizacji redoks.
Nadtlenek wodoru ma długą historię zastosowań medycznych
Jak wyjaśniono w artykule opublikowanym w 2012 roku w British Journal of Pharmacology, który miał na celu ocenę potencjału terapeutycznego nadtlenku wodoru w leczeniu udaru niedokrwiennego:
„…W świetle ostatnich odkryć, [nadtlenek wodoru] jest uznawany za wszechobecną endogenną cząsteczkę życia, ponieważ jego biologiczna rola została lepiej wyjaśniona. Rzeczywiście, coraz więcej dowodów sugeruje, że H2O2 może działać jako drugi posłaniec pełniący funkcję sprzyjającą przetrwaniu w kilku procesach fizjologicznych…
Obecność H2O2 w żywych organizmach została zidentyfikowana w 1856 roku. Jednak dopiero w 1894 roku po raz pierwszy wyekstrahowano 100% czysty H2O2… W 1888 roku Love opisał pierwsze medyczne zastosowanie H2O2 w leczeniu wielu chorób, w tym w leczeniu szkarlatyny, błonicy, kataru, ostrego nieżytu śluzowego nosa, krztuśca, astmy, kataru siennego i zapalenia migdałków.
Oliver i współpracownicy poinformowali, że dożylne wstrzyknięcie H2O2 było skuteczne w leczeniu grypowego zapalenia płuc podczas epidemii po I wojnie światowej. Pomimo korzystnych efektów, w latach 40. XX wieku zainteresowanie dalszymi badaniami nad H2O2 zostało spowolnione przez rozwój nowych leków na receptę…
Farr jest powszechnie uważany za pioniera „terapii oksydacyjnej”, proponując dożylny wlew H2O2 w leczeniu wielu różnych chorób. Później Willhelm promował terapeutyczne zastosowanie H2O2 w leczeniu raka, chorób skóry, polio i chorób psychicznych związanych z bakteriami.
Zdefiniował H2O2 jako „układ odpornościowy dany przez Boga”. Innym graczem w historii H2O2 był Grotz, który uzyskał ulgę w bólu, testując H2O2 na sobie w leczeniu bólu związanego z zapaleniem stawów”.
Jak widać, podczas gdy Farr został uznany przez niektórych krytyków za szarlatana, inni naukowcy nie odrzucili jego wkładu w medycynę.
Co mówią badania?
W różnych badaniach analizowano użycie nadtlenku wodoru przeciwko różnym patogenom, w tym w badaniu opublikowanym w 1994 roku w Poultry Science, w którym stwierdzono, że mikroaerozolizowana mgiełka 5% nadtlenku wodoru „całkowicie inaktywowała wirusa zakaźnego zapalenia krtani i tchawicy”.
Ekspozycja na mgiełkę nadtlenku wodoru zmniejszyła zakaźność wirusa rzekomego pomoru drobiu, wirusa zakaźnego zapalenia oskrzeli i wirusa ptasiej grypy, ale nie inaktywowała ich całkowicie. Zastosowanie 10% mgiełki nadtlenku wodoru było konieczne, aby wirus zapalenia kaletki maziowej został całkowicie inaktywowany.
W innym badaniu opublikowanym w 2009 roku w American Journal of Infection Control oceniono skuteczność nadtlenku wodoru przeciwko wirusom znajdującym się na różnych powierzchniach, stwierdzając, że ekspozycja na opary nadtlenku wodoru w stężeniu 10 części na milion spowodowała 99% dezaktywację patogenów po 2,5 minutach.
Podobnie, badanie opublikowane w 2014 roku w Journal of Hospital Infection wykazało, że para nadtlenku wodoru wyeliminowała szereg wirusów na stali nierdzewnej, w tym ludzkiego adenowirusa 1, wirusa zakaźnego zapalenia żołądka i jelit (TGEV, surogat SARS-CoV), wirusa ptasiej grypy i wirusa grypy świń.
Według autorów „opary nadtlenku wodoru były wirusobójcze przeciwko kaliciwirusowi kotów, adenowirusowi, TGEV i wirusowi ptasiej grypy przy najniższej testowanej objętości odparowanej (25 ml)”. W badaniu z 1997 roku stwierdzono, że odparowany nadtlenek wodoru całkowicie inaktywuje szereg egzotycznych wirusów zwierzęcych.
Zdolność nadtlenku wodoru do inaktywacji niebezpiecznych wirusów zakaźnych została również podkreślona w nauce o szczepionkach. Jak zauważono w badaniu opublikowanym w 2016 roku w czasopiśmie Vaccine, 3% nadtlenek wodoru całkowicie i nieodwracalnie inaktywuje wirusa wścieklizny w ciągu dwóch godzin, co zmniejsza czas i koszty procesu inaktywacji wymagane do wytworzenia szczepionki przeciw wściekliźnie (która zawiera inaktywowanego wirusa wścieklizny).
Dlaczego warto korzystać z nebulizatora?
Terapia rekomendowana przez Farra polegała na dożylnym podawaniu nadtlenku wodoru. To jednak sprawia, że ta terapia jest poza zasięgiem większości osób, które chcą szybkiego i łatwego rozwiązania w domu. O wiele tańszą i wygodniejszą alternatywą jest wdychanie mgiełki nadtlenku wodoru wytwarzanej za pomocą nebulizatora – małego podręcznego urządzenia, które zamienia ciecz w bardzo drobną mgiełkę.
Mikroskopijną mgiełkę, podobną do dymu lub pary, można wygodnie wdychać głęboko do nosa, zatok i płuc. Chociaż nebulizatory są rutynowo stosowane przez osoby chore na astmę do dostarczania leków do ich płuc, ten system podawania leku wpływa nie tylko na płuca, ale na całe ciało.
Jak zauważono w artykule przeglądowym z 2002 roku pt. „Pulmonary Drug Delivery Systems: Recent Developments and Prospects": „ukierunkowanie dostarczanie leków do płuc stało się jednym z najważniejszych aspektów systemowych… systemów dostarczania leków”.
W przypadku infekcji dróg oddechowych nebulizator ma tę dodatkową zaletę, że dostarcza nadtlenek wodoru bezpośrednio do obszarów najbardziej dotkniętych wirusami układu oddechowego – zatok, gardła, dróg oskrzelowych i płuc.
„Skuteczne nebulizowanie nadtlenku wodoru dosłownie „odcina głowę węża”, a wirusa obecnego w innych miejscach w organizmie można łatwo usunąć, gdy napływ nowych wirusów zostanie zakończony” – powiedział Levy – dodając:
„Należy pamiętać, że nadtlenek wodoru bardzo szybko zabija patogeny w kontakcie z otwartą raną. Dlatego powinno być zrozumiałe, dlaczego umieszczenie drobnej mgiełki nadtlenku wodoru we wszystkich obszarach maksymalnej replikacji wirusów szybko doprowadza do wyleczenia”.
Protokół zastosowania nadtlenku wodoru opracowany przez Levy’ego
Aby zapobiec zatrzymaniu się infekcji, rozpocznij leczenie od pierwszych objawów. Nadtlenek wodoru klasy spożywczej (12%) należy rozcieńczyć do 1%. Przed rozpoczęciem leczenia skonsultuj się ze swoim lekarzem.
Jeśli nierozcieńczony roztwór powoduje kłucie lub oparzenia nosa, możesz go rozcieńczyć do 50% czystą wodą. Można stosować nawet niższe stężenia, chociaż przy niższych stężeniach działanie przeciwwirusowe zostanie zmniejszone.
Jeśli masz już katar lub ból gardła, Levy zaleca stosowanie nebulizatora przez 10–15 minut cztery razy dziennie, aż objawy ustąpią. Możesz również prewencyjnie rozpylić nadtlenek wodoru, co może być wskazane podczas sezonu grypowego lub podczas pandemii COVID-19. Uwagi Levy'ego:
„Ponieważ jest to całkowicie nietoksyczna terapia, nebulizację można wykonywać tak często, jak potrzeba. Jeśli będzie wykonywana co najmniej raz dziennie, będzie można również zaobserwować bardzo pozytywny wpływ na czynność jelit, ponieważ zabicie kolonii patogenów obecnych w jamie nosa i gardle powstrzymuje połykanie tych patogenów i związanych z nimi toksyn.
Jeśli codzienna profilaktyka nie jest dla Ciebie praktyczną opcją, skuteczność tej metody zostanie zoptymalizowana, jeśli użyjesz jej, gdy ktoś kichnie w Twojej obecności lub gdy będziesz po locie transatlantyckim. Nie czekaj na początkowe objawy. Wystarczy wykonać nebulizację przy pierwszej okazji”.