Według dr. Mercoli
Dr Stephanie Seneff, starszy pracownik naukowy w MIT, opublikowała nową książkę pt.: „Toxic Legacy: How the Weedkiller Glyphosate Is Destroying Our Health and the Environment” — bez wątpienia jest to najlepsza książka, jaką kiedykolwiek napisano o glifosacie, który jest aktywnym składnikiem Roundupu i wielu innych toksycznych herbicydaów.
W tej książce, podsumowującej dane z ostatniej dekady, Seneff wyjaśnia, dlaczego glifosat stanowi zagrożenie dla życia ludzi i dlaczego należy go unikać, aby dbać o zdrowie swoje i rodziny.
„To była dekada, kiedy nauczyłam się wszystkiego, czego mogłam o glifosacie” - powiedziała Seneff. „Kiedy po raz pierwszy usłyszałam o tym związku, w zasadzie porzuciłam wszystko, co robiłam, ponieważ byłam pewna, że znalazłam przyczynę epidemii autyzmu. To była rzecz, której szukałam. W 2012 roku wysłuchałam dwugodzinnego wykładu Dona Hubera, który całkowicie zmienił moje zainteresowania.
Zrozumiałam objawy autyzmu – bardzo złożonej choroby — oraz wielu problemów jelitowych i zaburzeń mineralnych — to wszystko połączyło się w całość po tym wykładzie. Zaczęłam przeglądać wszystkie dokumenty na ten temat, jakie udało mi się znaleźć.
Niedługo potem znalazłem artykuł Séraliniego, który w tamtym czasie nie był jeszcze wycofany. Później opublikowano go ponownie… artykuł Séraliniego – francuskiego toksykologa, który wykazał, że bardzo niskie dawki glifosatu podawane szczurom przez całe życie mogą spowodować wiele szkód.
Zwrócił uwagę, że po trzech miesiącach wszystko wyglądało dobrze, więc to powolne zabijanie. To jedna z rzeczy, którą podkreśliłam w mojej książce. Glifosat jest subtelny, a to naprawdę ogromny problem, ponieważ ludzie nie dostrzegają związku między tą substancją a chorobami. Mamy cukrzycę, otyłość, autyzm, chorobę Alzheimera. To długa, długa lista… wszystkie problemy jelitowe.
Przewlekłe zatrucie glifosatem zaburza funkcjonowanie flory jelitowej. Następnie jelita stają się miejscem dającym początek wielu chorobom, w tym chorobom neurologicznym i zapaleniu stawów. Widać zatem, że poprzez zakłócenie funkcji jelit glifosat może spowodować wiele problemów zdrowotnych”.
Zanieczyszczenie glifosatem w popularnych produktach
Zanim zagłębiła się w badania nad glifosatem, Seneff spędziła pięć lat skupiając się na potencjalnej toksyczności szczepionek. Nadal wierzy, że szczepionki mogą odgrywać istotną rolę w chorobach przewlekłych, w tym w rozwoju autyzmu.
Jednak glifosat może odgrywać bardziej znaczącą rolę. Seneff uważa, że glifosat przyczynia się do i pogarsza szkody spowodowane przez szczepionki, po części dlatego, że bardzo skutecznie wiąże się z aluminium stosowanym jako adiuwant w niektórych szczepionkach. Prawdopodobnie wiąże się również silnie z wieloma innymi toksycznymi metalami.
Metale, które są owinięte cząsteczkami glifosatu, mogą łatwiej przenikać przez różne bariery w organizmie. Dzieje się tak, ponieważ glifosat powoduje, że te bariery, takie jak bariera jelitowa i bariera krew-mózg, stają się bardziej porowate i przepuszczalne. Nieszczelne jelita lub nieszczelna bariera krew-mózg przepuszczają toksyczne metale transportowane wraz z glifosatem.
Co ciekawe, Anthony Samsel – naukowiec zajmujący się badaniami nad zdrowiem publicznym – oraz Zen Honeycutt – założyciel i dyrektor Moms Across America – niezależnie odkryli zanieczyszczenie glifosatem w żywych szczepionkach wirusowych, które nie zawierają aluminiowego adiuwantu.
Seneff podejrzewa, że glifosat może być również zanieczyszczeniem obecnym w wielu lekach, zwłaszcza w lekach wytwarzanych za pomocą inżynierii genetycznej na bazie E. coli lub drożdży. Glifosat był również obecny w tamponach, przez co może być wchłaniany przez wyściółkę macicy.
Seneff postawiła również hipotezę, że ponieważ glifosat znajduje się w wielu tłuszczach roślinnych, takich jak: olej rzepakowy i olej sojowy, badania oceniające wpływ tych tłuszczów na zdrowie mogą być zakłamane, ponieważ nigdy nie biorą pod uwagę działania glifosatu. Co ciekawe, chociaż glifosat nie jest rozpuszczalny w tłuszczach, nadal może wnikać w tłuszcze (i znajduje się we wspomnianych olejach roślinnych).
Samsel podejrzewa, że glifosat działa jak analog fosforanowy, ponieważ ma jednostkę fosfonianową, a tłuszcze zawierają fosforany (fosfolipidy). To stanowi przedmiot jego badań, więc w końcu możemy dowiedzieć się więcej o tym mechanizmie.
Glifosat i wzrost zachorowania na celiakię
W swojej książce Seneff szczegółowo opisuje dramatyczny wzrost użycia glifosatu od czasu jego wprowadzenia w połowie lat 70-tych. Szacuje się, że każdy mężczyzna, kobieta i dziecko w Ameryce spożywają 1 funt (ok. 0,5 kg) tej szkodliwej substancji rocznie, co jest zdumiewającą ilością. Nie wystarczy kupować produkty niemodyfikowane genetycznie, ponieważ wykazano, że wiele produktów niemodyfikowanych genetycznie jest silnie zanieczyszczonych glifosatem.
Owies, pszenica, jęczmień i rośliny strączkowe, takie jak ciecierzyca i soczewica, są zwykle bardzo bogate w glifosat, ponieważ rośliny te są spryskiwane glifosatem tuż przed zbiorami, co ma przyspieszyć proces suszenia.
Historia Amerykanki, która próbowała popełnić samobójstwo pijąc glifosat, wskazuje na niektóre ze szkodliwych efektów tej substancji chemicznej. Kobieta miała sparaliżowane jelito i może to wskazywać na szkodliwe działanie występujące u wielu ludzi choć na mniejszą skalę. Zasadniczo jelita człowieka są częściowo sparaliżowane przez glifosat zawarty w diecie, co powoduje przerost bakterii w jelicie cienkim (SIBO).
Bakterie zaczynają się ropieć w górnym jelicie, ponieważ perystaltyka nie działa prawidłowo, więc resztki jedzenia utykają w jelitach. Wykazano również, że glifosat gromadzi się w mózgu, a badania na zwierzętach pokazują, że powoduje neuroekscytotoksyczność z powodu nadmiaru glutaminianu w mózgu. To z kolei „jest znacząco związane z autyzmem” – powiedziała Seneff.
W swojej książce Seneff omawia również znaczenie siarki dla optymalnego zdrowia oraz jak niedobór siarczanu powodowany przez glifosat łączy się z autyzmem.
Jak glifosat wpływa na jelita i autoimmunizację?
Częścią tego, co sprawia, że glifosat jest tak toksyczny, jest fakt, że jest bardzo skutecznym chelatorem metali. Bardzo dobrze wiąże metale i minerały. Na przykład, glifosat jest milion razy skuteczniejszy w chelatowaniu aluminium niż EDTA – środek chelatujący stosowany do chelatowania metali ciężkich.
To z kolei zaburza funkcjonowanie drobnoustrojów jelitowych, ponieważ sprawia, że minerały stają się dla nich niedostępne. Drobnoustroje jelitowe potrzebują minerałów do prawidłowego działania enzymów. Glifosat zakłóca również szlak szikimowy, zarówno w przypadku roślin, jak i drobnoustrojów, przy czym pożyteczne drobnoustroje są szczególnie wrażliwe na glifosat.
Kiedy bakterie Lactobacillus są zabijane w jelitach, spada zdolność do trawienia glutenu i kazeiny (białka mleka), ponieważ ta bakteria przenosi kilka enzymów, których organizm człowieka nie produkuje, specjalizujących się w rozkładaniu proliny – aminokwasu znajdującego się w glutenie i kazeinie.
Glifosat jest toksyną biologiczną
Wpływ glifosatu na szlak szikimowy jest kluczowym mechanizmem, za pomocą którego glifosat powoduje szkody biologiczne u ludzi. Ludzkie ciało nie ma tej ścieżki — fakt wykorzystany przez Monsanto do argumentowania bezpieczeństwa glifosatu. Jednak badania wykazały, że średnio ponad połowa drobnoustrojów żyjących w jelitach ma szlak szikimowy i może zostać zdziesiątkowana przez glifosat.
Należą do nich lactobacillus i bifidobacterium, które wykorzystują szlak szikimowy do produkcji aromatycznych aminokwasów – tryptofanu, tyrozyny i fenyloalaniny, które stanowią budulec wszystkich białek organizmu. Są absolutnie niezbędne do produkcji białek, a organizm musi polegać na diecie i drobnoustrojach jelitowych, aby uzyskać odpowiednią ilość tych aminokwasów, ponieważ nie jest w stanie ich samodzielnie wytworzyć.
Uszkodzenie drobnoustrojów jelitowych może spowodować niedobór tryptofanu, tyrozyny i fenyloalaniny. Te aminokwasy są również prekursorami wielu innych ważnych biologicznie aktywnych cząsteczek. Na przykład, tryptofan jest prekursorem melatoniny i serotoniny. Tyrozyna jest prekursorem hormonu tarczycy, dopaminy i adrenaliny.
Glicyna może pomóc w przeciwdziałaniu niekorzystnym skutkom glifosatu
Prostym lekarstwem, które może pomóc w zmniejszeniu obciążenia glifosatem, jest przyjmowanie suplementu glicyny. Jak wyjaśniła Seneff, sposób, w jaki glifosat zakłóca szlak szikimowy, polega na oddziaływaniu na enzym zwany syntazą EPSP. Ten enzym wiąże się z cząsteczką zwaną fosfoenolopirogronianem (PEP). - „fosfo” w tej nazwie oznacza fosforan.
W miejscu, gdzie syntaza EPSB wiąże się z PEP, znajduje się cząsteczka glicyny. Jeśli ta glicyna zostanie zamieniona na alaninę – bardzo podobny aminokwas – enzym, czyli syntaza EPSB staje się całkowicie niewrażliwy na glifosat.
Nawiasem mówiąc, w ten sposób naukowcy zajmujący się rolnictwem tworzą odporne na glifosat uprawy GMO. Zamieniają cząsteczkę glicyny w alaninę, czyniąc roślinę niewrażliwą na glifosat.
Kiedy glifosat dostanie się do organizmu, może zająć miejsce glicyny. Chociaż jest podobny („gli” w nazwie glifosat oznacza glicynę), nie jest identyczny i nie działa tak samo jak glicyna. Dlatego ta wymiana powoduje różnego rodzaju problemy zdrowotne.
Przyjmując suplement glicyny, możesz przeciwdziałać temu łańcuchowi zdarzeń, upewniając się, że w organizmie jest wystarczająco dużo glicyny, aby wspierać wszystkie procesy, które jej potrzebują. Według Seneff: „Jeśli w organizmie jest wystarczająco dużo glicyny, działanie toksyczne glifosatu jest znacznie mniej prawdopodobne”.
Co ważne, glifosat hamuje dehydrogenazę glukozo-6-fosforanową (G6PD) – bardzo ważny enzym zawarty w czerwonych krwinkach, który utrzymuje NADPH w zredukowanej postaci. W przypadku obniżonego poziomu NADPH, wzrasta ryzyko chorób przewlekłych, ponieważ spada zdolność do doładowania przeciwutleniaczy. Jest to kolejny mechanizm, za pomocą którego glifosat przyczynia się do rozwoju wielu stanów chorobowych.
Wpływ glifosatu na kolagen
Kolejnym białkiem o wysokiej zawartości glicyny jest kolagen – podstawowe białko tkanki łącznej. Około jedna czwarta białek w organizmie człowieka to kolagen. Ze względu na obecność glicyny w kolagenie, glifosat ma również zdolność do uszkadzania tego białka.
„Mam pewność, że glifosat niszczy kolagen” - powiedziała Seneff. „Kolagen ma piękną strukturę potrójnej helisy, która nadaje mu naprawdę wyjątkowe właściwości – wytrzymałość na rozciąganie, elastyczność i możliwość zatrzymywania wody. Kolagen posiada długie sekwencje zwane GXY, GXY, GXY, gdzie co trzeci aminokwas to glicyna. Cząsteczki glicyny łączą się ze sobą, tworząc potrójną helisę.
Są ludzie, którzy mają mutacje w tych glicynach, które powodują choroby stawów i kości. Myślę, że to powoduje glifosat. Zespół Ehlersa-Danlosa jest związany z mutacjami glicyny w kolagenie, a ostatnio obserwuje się wzrost częstości występowania tego zespołu.
Dużo więcej osób przechodzi operację wymiany stawu biodrowego, ludzie mają również problemy z kręgosłupem, bóle pleców i barków, problemy z kolanem i stopami. Podejrzewam, że wszystkie te różne problemy ze stawami są spowodowane nieprawidłowym fałdowaniem kolagenu, wynikającym z toksycznego działania glifosatu”.
Wpływ glifosatu na układ naczyniowy
Inny mechanizm działania obejmuje supresję tlenku azotu (NO), głównie poprzez supresję śródbłonkowego tlenku azotu (eNOS), który jest jednym z trzech sposobów wytwarzania NO przez organizm. eNOS jest blisko spokrewniony z enzymami cytochromu 450, których funkcja, jak wcześniej wspomniano, jest zaburzana przez glifosat.
„NO wraz z dwutlenkiem siarki kontroluje lepkość krwi” – powiedziała Seneff. „NIE zamienia się w azotan… A dwutlenek siarki zamienia się w siarczan ... Azotan jest chaotropem, a siarczan jest kosmotropem. Kosmotropy to bardzo interesujące molekuły kontrolujące lepkość krwi. Wszystko sprowadza się do strukturyzowania wody, o czym mówił Gerald Pollack.
Kosmotropy sprawiają, że struktura wody bardziej przypomina żel, a chaotropy sprawiają, że staje się bardziej płynna. Te dwa rodzaje cząsteczek działają przeciwstawnie, co pozwala utrzymać prawidłową lepkość krwi. Jeśli wprowadzisz do krwi kilka cząsteczek lipidów, stanie się ona bardziej lepka, więc można zmniejszyć jej lepkość dodając NO.
Tak więc istnieje zależność pomiędzy NO i dwutlenkiem siarki, regulowana przez eNOS. To jest bardzo sensowna teoria. Kontynuowałam zbieranie dowodów, które ją potwierdzają.
Jeśli glifosat zaburza eNOS, to zaburza zdolność krwi do utrzymania właściwej lepkości, co oznacza, że krew może być zbyt płynna. Może to zwiększać ryzyko krwotoku. Jeśli krew jest zbyt gęsta, nie może krążyć i w rezultacie powstają skrzepy krwi”.